INSOMNIA ή βρίθω ή ιεροτελεστία της άνοιξης

Αυτό το τσιγάρο που καπνίζω

Όρθια

τούτη τη στιγμή μπροστά στη μπαλκονόπορτα αντί να κοιμάμαι

τη θλίψη που νιώθω για τις δαχτυλιές στο τζάμι που με κρατάει μέσα

την παρακολούθηση της περιφέρειας του κύκλου από υδρατμό που σχηματίζεται πάνω του σε κάθε μου εκπνοή (ανάλογα με τη διάρκεια της εκπνοής, ο κύκλος μικραίνει ή μεγαλώνει)

τη νοερή μου κυκλοφορία με μαύρο μίνι στις λεωφόρους της χώρας που αποτελεί την κολομβιανή ανακάλυψη

το σπασμό που νιώθω στιγμιαία στο υπογάστριό μου τ’ απογεύματα, εκείνο το τακ, σταυρώνω τα πόδια για να τον νιώσω καλύτερα κι εκείνος επαναλαμβάνεται πιο δυνατός, τακ τακ

το ότι φλέγομαι αντί να είμαι τυπική

το ότι χώνω τα δάχτυλα στο χώμα των λουλουδιών μου για να πω στις ρίζες τους την καλημέρα

το ότι θυμάμαι πολύ καλά κείνο το βράδυ που μπούκαρα στο μπαρ με τις βαλίτσες

τις κεραίες των τηλεοράσεων που μου κάνουν για ουράνιες τρίαινες

το ότι δεν θέλω προβολείς στο στήθος μου γιατί τα δυο μου στήθη είναι αυτά οι προβολείς

εκείνο το πορτοκάλι που κόβω εγκάρσια και είναι ο λόγος μου

τις φερράρι του κόσμου που καθρεφτίζονται στα νύχια μου

το ότι δεν έχω επιφυλάξεις οι επιφυλάξεις μου είμαι

τη μαεστρία μου στις ασφαλιστικές εταιρείες και στα επιμελητήρια

(στους διαδρόμους θα με δεις να χορεύω ότσο παρά ατράς- ότσο παρ’ αντελάντε)

το τρέμουλο και το σφυγμό μου πριν γεννηθεί μια ακόμα σκέψη για τον Στραβίνσκυ

τα δάχτυλά μου που μετράω ξανά και ξανά στο σάμπγουεη μέχρι να’ ρθει το μετρό (εκείνος ο τύπος στην απέναντι αποβάθρα με κοιτάει και μου δείχνει συνέχεια εκεί)

το ότι η δύναμή μου ισούται με το τετράγωνο της δύναμης του αέρα που θα’ κανε σκόνη ένα διαμάντι

όλα αυτά

δεν τα οφείλω

σε σένα

μα στον άντρα που κοιμάται ήσυχα με μια σταγόνα σάλιο να' χει κυλήσει και να τον γλείφει κι εγώ σηκώνομαι από δίπλα του και

Όρθια

τούτη τη στιγμή μπροστά στη μπαλκονόπορτα αντί να κοιμάμαι

καπνίζω ένα τσιγάρο