ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΙΑ

Ήμουν έγκυος στο μήνα μου.

Κοίταξα τα μπούτια μου έν’ απόγευμα κι ήταν σαν πυλώνες της ΔΕΗ που στέκονται όρθιοι μες στη μπόρα.

Γέννησα μόνη μου στο δωμάτιο με τα πλακάκια.

Το αποκύημα ήταν ένα μικρό γαλάζιο σπουργίτι με πλαστικά μάτια. Οβάλ.

Πίεσα το στήθος μου να το ταΐσω κι εκείνο έβγαλε φρουτόκρεμα. Το μωρό μου τη ρούφηξε με τα τρίγωνα χειλάκια του κι αποκοιμήθηκε δίπλα μου. Έφερα κοντά ένα ρεσώ να το ζεσταίνει.

Με πήρε κι εμένα ο ύπνος μαζί του, χωρίς όνειρα.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, το φτέρωμά του ήδη καιγόταν από ώρα. Το άρπαξα και το’ βαλα μάταια κάτω απ’ τη βρύση. Τα πλαστικά του μάτια με κοιτούσαν μες στα μάτια.

Ανακουφίστηκα.

Δεν θα χρειαζόταν να πω σε κανέναν πως είχα γεννήσει ένα γαλάζιο πουλί με πλαστικά μάτια. Ούτε να δικαιολογηθώ στον άντρα που είχα πριν από ένα μήνα κοιμηθεί μαζί και απορούσε πώς το παιδί στην κοιλιά μου ήταν δικό του.