Ελεάζαρ

Ο Λάζαρος

είχε μια γκαλερί.

Ένας θεός ξέρει πώς την συντηρούσε

αφού τα έσοδα που του απέφερε ήταν ελάχιστα.

Ποιος να αγόραζε σεντέφια κι έβενους.

(Οι άνθρωποι τρέφονταν στην καλύτερη περίπτωση με ψάρια απ’ το πηχτό ποτάμι κι αυτό, μόνον όταν οι κατάρες κι οι κάθε είδους αρρώστιες δεν τα έκαναν να ψοφούν ή να απομακρύνονται για καιρό. Και όλα τούτα βέβαια, όταν δεν στέρευε το ποτάμι από την ξηρασία).

Έτσι ο Λάζαρος αναγκαζόταν

μεταξύ άλλων

να μπαίνει λαθραία τα βράδια στο σπίτι ενός πλουσίου της Βηθανίας, να κρύβεται κάτω απ’ το μακρύ τραπέζι του και να δειπνά με τα ψίχουλα που τύχαινε να πέσουν δίπλα στα κουρασμένα δάχτυλά του.

Ο πλούσιος, που αγνοούσε την ύπαρξή του και την ιδιόρρυθμη συγκατοίκησή τους,

καλούσε συχνά τους φίλους του σε δείπνο που κατέληγε σε γλέντι, με τον ίδιον και όλους τους καλεσμένους, καθήμενους γύρω απ’ το παραπάνω τραπέζι, να πατάνε του Λάζαρου τα μαλλιά και να ζουλάνε την κοιλιά του με τα θρεμμένα πόδια τους. (Αυτό μάλιστα το τελευταίο, τους έκανε να νιώθουν τόσο αναπαυτικά, που το γλέντι κρατούσε ως το πρωί).

Κάποτε

από την εξάντληση

το σώμα του Λάζαρου έγινε σα σάκος με άσπρη άμμο.

Κοιμόταν κάτω απ’ το τραπέζι και δεν είχε ξυπνημό.

Δυο γλέντια έγιναν κατά τη διάρκεια του μεγάλου ύπνου κι εκείνος παρέμενε ασάλευτο ποδόμακτρο των καλεσμένων, στο πάτωμα που κατέληγαν τα γέλια τους.

Για πρώτη φορά η γκαλερί έμεινε κλειστή 3 ολόκληρες μέρες.

Την τέταρτη,

πάνω σε μια καθαριότητα,

ανακαλύφθηκε κουλουριασμένος κάτω απ’ την τάβλα.

Κανείς δεν του πήρε το σφυγμό. Θεωρήθηκε στα γρήγορα νεκρός.   

Ανάσες πάνω απ’ το κεφάλι του και μπερδεμένες φωνές,

του πλούσιου και των γειτονισσών κυρίως,

άρχισαν να πέφτουν από μια χοάνη σα σκουπίδια στο άδειο του μυαλό.

Ήθελε μόνον να μείνει μέσα στο τούνελ του ύπνου.

Όταν πια όμως ακούστηκε και μια τελευταία φωνή

εκείνη που του’ λεγε συλλαβιστά κάτι σε έγκλιση προστακτική,

τότε το χώνεψε για τα καλά:

Δεν θα τον άφηναν ήσυχο.

Πήρε λοιπόν τα κόκαλά του

και βγήκε τρίζοντας στο φως.